Mensen toch, wat een zomer mogen we dezer dagen beleven ! Niet alleen hebben we al weken naeen het heerlijkste weer, ook muzikaal vallen de prachtplaten als zoete broodjes uit de hemel. Deze keer mag ik het hebben over de nieuwe van Michael Jerome Browne, dat multi-instrumentaal getalenteerde professoren- en godenkind, dat ons vanuit Montreal al tijden lang keer op keer blij maakt met zijn meer dan doorleefde blues- en roots songs.

Die leverden hem niet alleen een karrenvracht aan prijzen en bekroningen op, de man hield er ook een succulente vriendengroep aan over en die stonden stuk voor stuk klaar om bij te springen, wanneer Browne hen vroeg om samen te komen (“Gettin’ Together’, weet u wel?) en mee te spelen op deze nieuwe plaat, die eigenlijk niks meer, maar vooral niks minder is dan een afrekening met die ellendige Covid-periode, die muzikanten noodgedwongen aan de zijlijn hield en hen verhinderde datgene te doen, waar ze het best in zijn: mensen bijeenbrengen om naar hun muziek te luisteren.

Het concept is even simpel als overweldigend: Michael staat niet alleen bekend om zijn muzikaliteit en zijn virtuoze spel -hij trad al vanaf zijn veertiende op in de fameuze coffee houses van de States- maar net zo goed om zijn encyclopedische kennis van de Amerikaanse folkmuziek die, dat weten we ondertussen, weliswaar vaak tot ons kwam via blanke vertolkers, maar in grote maten van zwarte Amerikanen afkomstig is. In die heerlijke juwelenkist ging Browne flink graaien en hij kwam naar boven met veertien meer of minder bekende pareltjes die hij in de loop van zijn decennia lange carrière leerde kennen en in zijn herinnering opsloeg.

Met de hulp van vrienden als Mary Flower, John Sebastian, Harrison Kennedy, Happy Traum, Colin Linden, Eric Bibb, Jean-Jacques Milteau -nogal wat van hen kenden de originele artiesten van dichtbij, ze begeleidden hen of leerden van hen en zo komt het dat we hier heerlijke live-with-almost no-overdubs versies te horen krijgen van het ietwat obscure “Monday Morning Blues” van Mississippi John Hurt en diens iets meer bekende “Coffee Blues”, “Shake ‘em on Down” van Bukka White, en Peetie Wheatstraw’s “Six Weeks Blues”.

Stuk voor stuk pareltjes, die nochtans nog in de schaduw gesteld worden door “Reverend Strut”, een eigen nummer van Browne, dat hij inspeelt op een banjo, die ooit eigendom was van Reverend Gary Davis. Als je dàt hoort, weet je dat je met Michael Jerome Brown niet verkeerd kunt zitten: de man beheerst elk genre, van blues en gospel tot old time music, country, soul en zelfs cajun en daarbij bespeelt hij zowat alles wat er in die genres toe doet, van gitaar en banjo tot fiddle, harmonica en mandoline en hij doet op een zodanig adembenemend hoog niveau dat je nu alvast al kunt spreken van een eindejaarslijstjes-plaat. Onmisbare stuff, zeker weten!

(Dani Heyvaert)